Miles Gentleman Driver's Magazine #22

Sports - Jacky Ickx -

Sports - Jacky Ickx - over regelmatigheidsrally’s ‘EEN SPECIALE SFEER’ Gewezen autocoureur Jacky Ickx is een liefhebber van regelmatigheidsrally’s. Niet om zijn competitiedrang te botvieren, maar wel om te genieten van de rit en de omgeving. Miles polste even naar zijn adviezen. Door Olivier Maloteaux 54 Miles #22 Elke ongeoorloofde kopie is strikt verboden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de Produpress NV.

Enkele weken voor de start van de Zoute Grand Prix ontmoetten wij Jacky Ickx. Net terug van het concours d’élégance van Pebble Beach, in Californië., alwaar de GT40 stond te pronken waarmee hij in 1969 zijn meest befaamde Le Mans-overwinnig binnenreef. In een aangename babbel rakelde hij enkele herinneringen aan het verleden op en deelde hij zijn ervaring met regelmatigheidsrally’s. Dat leverde alvast enkele tips van de meester op! De Mille Miglia, Pebble Beach, Goodwood, enzovoort. U bent duidelijk een liefhebber van prestigieuze oldtimerevenementen. Hoe komt dat? Omdat het allemaal mooie evenementen zijn, gemoedelijk en gezellig. De deelnemers zijn allemaal enthousiastelingen die het publiek de kans bieden om hun auto’s van nabij te bewonderen en zelfs bijna aan te raken. Er hangt altijd een heel speciale sfeer en het gaat steevast om schitterende locaties… Net zoals in Knokke. Wat vindt u trouwens van de Zoute Grand Prix? Ik heb er nog nooit aan deelgenomen, maar mijn vriend Derek Bell, die regelmatig meedoet voor Bentley, heeft me verteld dat het fantastisch is. En ik wil het best geloven, want als kind ben ik vaak in Knokke geweest. Het is een heel aangename badplaats, met prachtige wegen in de buurt. Op die wegen wordt de regelmatigheidsrally georganiseerd. Welke tips zou u meegeven aan de deelnemers? Regularity, da’s allesbehalve een snelheidswedstrijd. Om hierin uit te blinken heb je heel precieze meetapparatuur nodig, evenals een zeer nauwgezette navigator om de opgelegde gemiddelde snelheid te kunnen respecteren. Hebt u al eens genavigeerd in een regelmatigheidsrally? Ik neem om de twee jaar deel aan de Mille Miglia, in Italië, met mijn vrienden van het huis Chopard. En daar heb ik nog nooit zelf gereden. Ik zit er altijd op de passagiersstoel, maar moet toegeven dat ik me nooit veel heb bekommerd om de rondetijden. Ik geniet er altijd volop van het landschap… Ik ben er zeker van dat het in de buurt van Knokke ook prachtig moet zijn. Moet de rijder zich op een speciale manier voorbereiden? Nee, maar het is beter als hij zich ook bezighoudt met de berekening van het gemiddelde. Een goede hersenoefening. De navigatie is eveneens belangrijk. Wat de fysieke voorbereiding betreft, kun je je best beperken tot een aperitiefje en een goede maaltijd de avond vooraf om ontspannen aan de start te verschijnen. Over fysieke voorbereiding gesproken: is de autosport veel veranderd ten opzichte van uw gloriejaren? Absoluut! Wij waren op dat vlak echte amateurs… Wij deden niet aan fitness of speciale diëten. ’s Middags kon je je bij Ferrari zelfs een glaasje Lambrusco permitteren. En de mentale voorbereiding, was die indertijd belangrijk? Ik hoor dat er tegenwoordig coaches zijn om de rijders te leren hoe ze zich moeten concentreren. In mijn tijd bestond dat niet, maar ik heb niet het gevoel dat ik te weinig geconcentreerd was, zelfs niet tijdens de uithoudingsraces. Angst, dat kenden jullie dus niet… Neen. Het was voor ons geen punt om op het grote circuit van Francorchamps met 300 km/h tussen de strobalen te scheuren. Niemand vond dat gek. Het was zelfs normaal, temeer omdat het risicobesef en de overlevingsdrang pas met de jaren komen… Maar vandaag wil de autosport risicovrij zijn. De veiligheid op de circuits werd sterk verbeterd, maar als het risicogehalte ooit 0 zal bedragen, is het gedaan met de koers, want dan komt het publiek niet meer kijken. En de toeschouwers bepalen nog altijd het succes van een sport. Gelukkig droegen jullie indertijd al een helm. Hebt u al uw helmen bewaard? Tegenwoordig beschikt een professioneel autocoureur over ongeveer 24 helmen per jaar. Indertijd kregen we er twee per seizoen. Eén die we altijd droegen, en één reserve. Hoe meer sporen hij vertoonde van opgeworpen steentjes en ander materiaal, hoe serieuzer je werd genomen. Ik heb thuis nog enkele van mijn helmen. Sommige zijn helemaal kapot, maar ik heb ze nooit opgelapt. Of van kleur veranderd. Die kleuren of decoraties, waar kwamen die eigenlijk vandaan? Indertijd hadden de meeste rijders hun eigen helmkleur. Mijn eerste helmen waren gelakt in de metaalkleur ‘electric blue’, met een witte strip rond de helm en het vizier. Ik had een vriend, Eric De Keyn, van de gelijknamige schildersfamilie, die mijn eerste helmen heeft geschilderd. Daarna heeft een Amerikaans merk me per ongeluk een donkerblauwe helm opgestuurd, en dat hebben we dan zo gehouden… U hebt dus zelf niet de kleur van uw laatste helmen gekozen… Neen, maar dat geldt ook voor veel andere zaken. In het leven zijn we vaak afhankelijk van mensen en gebeurtenissen. Persoonlijk heb ik het geluk gehad dat ik het pad heb gekruist van mensen die me de kans hebben gegeven om veel positieve dingen te doen. Een daarvan was zeker mijn deelname aan Parijs-Dakar. Want los van het sportieve aspect heeft deze rally mij geprikkeld om Afrika en zijn bevolking beter te leren kennen en mijn horizon te verruimen. En op menselijk vlak heeft dat mijn leven helemaal veranderd... 55 Miles #22 Elke ongeoorloofde kopie is strikt verboden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de Produpress NV.