Miles

Views
4 years ago

Miles Gentleman Driver's Magazine #33

  • Text
  • Eerste
  • Schriftelijke
  • Voorafgaande
  • Verboden
  • Strikt
  • Kopie
  • Ongeoorloofde
  • Produpress
  • Toestemming
  • Elke
Miles #33 - Sterren zien

THOMAS LEROOY, DE

THOMAS LEROOY, DE MOOIPRATER (1981, ROESELARE) Als preview van ‘Behind the Curtain’, de Brusselse expo van Thomas Lerooy, die tussen de muren van hetzelfde museum plaatsvindt als Wims tentoonstelling krijgen we een privaat atelierbezoek in Elsene. Laat het ons van meet af aan zeggen: Thomas, die aan de Academie van Gent heeft gestudeerd en de assistent is geweest van Jef Geys, is heel sympathiek. Geboren onder het teken van de tweeling draagt hij er alle kenmerken van: nieuwsgierig, spraakzaam, onverzadigbaar en... hij houdt van vogels! ‘De vogel is eigenlijk het enige echt vrije wezen.’ Hij vertelt ons het verhaal van de ballen van zijn buurkinderen die zijn assistent, over zijn toeren van het onophoudelijke lawaai, had kapot geprikt. Omdat de kunstenaar daar wat triest bij achterbleef, heeft hij ze een tweede leven geschonken door ze tot nesten om te vormen: bronzen ballen waaruit vogels opduiken. Een klein drama waaraan hij een poëtische dimensie heeft verleend. Aan de basis is Thomas een tekenaar en beeldhouwer. Onlangs is hij schilder geworden. Schilder van werkjes op een intiem formaat, op paneeltjes zoals de Vlaamse meesters die hij bewondert zoals Van Eyck bijvoorbeeld: ‘Met deze nieuwe expressievorm, raak ik aan de geschiedenis van de schilderkunst.’ ‘Behind the Curtain’, waarom deze titel voor de expo? ‘Hij houdt in dat je voorbij het schilderij kunt reiken.’ De kunstenaar toont ons een schilderwerk waarover een gescheurde strook als een sluier zit: ‘Niet alles wat je ziet in je leven is echt.’ Hij wil ons laten dromen. Ernaast staat een ander schilderij met peren waarop hij twee vrouwenogen heeft geschilderd die de vorm ervan aannemen. Een sensueel en seksueel doek. Lerooy speelt graag met oppervlakken die hij een dubbele expressie geeft: peren als tranen, borsten, kloten. Hij leunt aan bij de surrealisten. We krijgen in primeur nog uitleg bij een ander doek waarop je vier benen ziet die vanonder een jurk weglopen als was het een kitsch beeldhouwwerk. De hoek van het tapijt is omgerold, ‘de plek waar je je problemen verstopt’, becommentarieert hij. ‘Voor dit nieuwe project heb ik de gordijnen opgetrokken en mijn schilderwerk aangeboden. Heel moeilijk en belangrijk’, voegt hij eraan toe. Schilderen is zen vergeleken met beeldhouwen waar je altijd wel een probleem hebt! Mijn werk is voortdurend in verandering. Ik ben snel verveeld. Ik wil altijd een stap verder. Alles is in beweging en onbestendig. Beeldhouwen heeft me altijd aangetrokken. Maar sinds 6 jaar interesseert de schilderkunst me best, alhoewel ze me tegelijkertijd onzeker maakt.’ Vervolgens geeft hij uitleg bij een maquette met de inrichting van de tentoonstelling met vijf verzilverde bronzen sculpturen op kolommen zoals wachters. Twee duiven waarvan de vleugels zijn vastgebonden aan de muur, zweven in het ijle; drie duiven met een bek als takken die niet kunnen spreken, alleen de derde zingt. Een metafoor van de samenleving aldus Lerooy: de baas staat hoger en mag zeggen wat hij wil. Een ander werk waar allemaal vogeltjes uit een grotere vogel ontsnappen, Om af te sluiten nog een waar je drie spechten in de ganzenpas ziet die telkens in de staart van de vorige pikken. Ze zoeken een huis om in te wonen. Alle deze in verlorenwastechniek gemaakte beeldhouwwerkjes op dragers van 3m50. ‘zoals je vogels in het echt ziet.’ Lerooy heeft voor zijn werk niet direct een relatie met bestaand werk in het museum gelegd. ‘Ik hou van de sfeer van het museum en van de Bernheimzaal waar ik tentoonstel.’ Hij heeft een volledig blauw schilderij gehangen: ‘Het tapijt dat de link legt tussen zijn werk, brengt ze samen, creëert een familieband.’ Het is belangrijk voor hem om een tentoonstelling te krijgen in het grootste kunstmuseum van België: ‘Ik hou van oude kunst en ik geniet ervan mijn plaats te vinden tussen de grote meesters die ik bewonder. Ik voel me nauw verbonden met veel kunstenaars; ik kijk naar iedereen, naar alles, voortdurend.’ Een kunstenaar die we aanbevelen om te volgen voor zijn talentvol penseel; een kunstenaar die nu eens het realisme en dan weer het surrealisme het hof maakt, terwijl hij een oeuvre ontwikkelt dat even ontroerend als atypisch is. Noteer nog dat we deze zomer in Duinbergen een van zijn beeldhouwwerken van 21 meter hoog kunnen zien: ‘Een obelisk zoals een penis waarop 49 hoofden geënt staan. Met een wijdte van 1m50 en een stang die 6 meter de grond in gaat, is dit een technisch hoogstandje.’ Tot 18 augustus 2019 64 Elke ongeoorloofde kopie is strikt verboden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de Produpress NV.

SOPHIE WHETTNALL, MET HET HOOFD IN DE WOLKEN (1973, BRUSSEL) De kunst van Sophie stemt overeen met de helderheid van haar blik. Letterlijk als je door haar tentoonstelling struint. Ze bezit een manier om de dingen even subtiel als mooi uit te drukken. We volgen haar al vanaf haar debuut bij Albert Baronian die haar een veelbelovende toekomst voorspelde op het niveau van haar creativiteit en haar vermogen om zichzelf in vraag te stellen en verschillende media te verkennen. Ik herinner me vooral haar video’s. En daar is ze dan 25 jaar later met ‘Transmission Line‘ een videotriptiek waar ze, in zwart-wit, drie generaties vrouwen opvoert - met de nadruk op de gezichten van haar moeder, haar dochter en haarzelf, met een onhoorbare taal (het onuitgesprokene?) die je je echter als heel betekenisvol voor de geest haalt. Een wereld die Ingmar Bergman in beeld had kunnen brengen. Het is tegelijkertijd een bewuste en onbewuste overdracht, ‘een visualisering van dit vroegere, huidige en toekomstige moment op de tijdlijn’, verklaart ze. © Philippe De Gobert Onder de evenzeer poëtische als suggestieve titel ‘De ijsbank, het woud en de sterren’ betreden we de ruimte van de CENTRALE for contemporary art, vroeger een elektriciteitscentrale, nu een variatie aan sferen: de ene meesterlijk, indrukwekkend, de andere intiemer en vrolijk. We bewegen ons door grote installaties zoals de ijsbank, gemaakt uit roze gesculpteerde schuimblokken, het woud gemaakt van geperforeerde houtplaten en de sterrenconstellatie op aan het plafond opgehangen platen van wit papier en zilverpapier. Maar voor mij zijn de sterren ook die uit de kleine abstracte landschappen van Etel Adnan (1925, Beiroet) - de schrijfster-kunstenares die ze heeft uitgenodigd om samen met haar tentoon te stellen. Haar werk hangt tegen de wanden als kleine kleurrijke, sterk opgebouwde en meeslepende pareltjes. Zij heeft onlangs een belangrijk gegraveerd oeuvre ontwikkeld en laat tapijten weven en muren in keramiek optrekken. Tot 4 augustus 2019 centrale.brussels PASCALE MARTHINE TAYOU, EEN VAN DE MEEST VINDINGRIJKE EN DYNAMISCHE KUNSTENAARS VAN ZIJN GENERATIE. (1966, NKONGSAMBA, KAMEROEN. LEEFT IN GENT) Laatste onontbeerlijke etappe langs de kust, in het Oostendse Mu.ZEE waar Pascale Marthine Tayou in zijn artistieke binnenste laat kijken. Het is een solotentoonstelling op de eerste verdieping in een confrontatie met de werken uit de vaste verzameling. Zoals Fabre in Napels en elders. Het is duidelijk de tijdsgeest. De kunstenaar die er te gast is, stelt de ruimte in vraag, toont ze vanuit een ander gezichtsveld, en geeft ze op zijn manier een nieuwe invulling. Ik hou van deze benadering die ons aanzet tot nadenken, overwegen, analyseren. De aanpak doet beroep op al onze zinnen. Pascale Marthine gaat geen enkele groot vraagstuk dat op onze 21ste eeuw invreet, uit de weg. Van het kolonialisme tot de migratie onder al hun vormen. We schrijden voort volgens zijn stemming, zijn verlangens, steld tentoonstellingsbezoek. Net zoals een reis zonder verplichtingen. Alleen ontdekkingen. Ontdekkingen en emoties. Voorwerpen, foto’s, verhalen, installaties, etc. PMT levert het ons als bulkgoed aan, pretentieloos, als wereldburger, een identiteit die hij vóór alles aanneemt. Een positieve benadering die inlevingsvermogen toont met de wereld, de anderen, de mens. Dat is wat we bij hem zo op prijs stellen. Hij verenigt met een verbijsterend gemak het verleden, het heden en de toekomst. Met een kritische, maar ook positieve instelling. Dat is zo zeldzaam, dat het het onderstrepen waard is. De kunstenaar oordeelt niet. Hij vertelt, zwijgt, luistert... om vervolgens te creëren. Het is ook een eerbetoon aan de vrouw, aan de vrouwen uit zijn leven, maar ook de andere die hem gemaakt hebben tot wie hij vandaag is. Zijn aanpak is even kleurrijk als positief. Een knap gemaakte tentoonstelling die ontzettend veel goed doet omdat ze de deur opent naar hoop, vrede, warmte en liefde. Ze zou verplicht moeten zijn! Tot 1 september 2019 muzee.be Elke ongeoorloofde kopie is strikt verboden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de Produpress NV. 65