Miles

Views
4 years ago

Miles Gentleman Driver's Magazine #33

  • Text
  • Eerste
  • Schriftelijke
  • Voorafgaande
  • Verboden
  • Strikt
  • Kopie
  • Ongeoorloofde
  • Produpress
  • Toestemming
  • Elke
Miles #33 - Sterren zien

SUBCULTUUR WIM DELVOYE,

SUBCULTUUR WIM DELVOYE, DE CHARMEUR (1965, WERVIK) Niet minder dan 70 kunstwerken van Wim Delvoye stelt het KMSK momenteel tentoon. Er stond daarover een whatsappinterview met de kunstenaar zelf in onze agenda, maar die liet zich last minute excuseren. Over naar de conservator van dienst, Pierre-Yves Delsaive. VB : Hallo Pierre-Yves. Laat ons er onmiddellijk aan beginnen. Een grote overzichtstentoonstelling van een levende Belgische kunstenaar in een groot museum van de hoofdstad, dat is de bekroning voor Wim, niet? Vooral als we eraan denken dat ‘niemand sant in eigen land’ is. PYD: Stop, spreek nu niet over een ‘retrospectieve’. Wim heeft nog heel wat te vertellen. Hij stelt over de hele wereld tentoon, maar het is waar dat het hem wel heel erg bevalt (en ons ook!) om aanwezig te zijn in onze eerbiedwaardige instelling. VB: Akkoord. Het is de term die ik herhaaldelijk had horen vallen. Wat had je voor ogen met deze expo? Welke invalshoek? Per thema, per techniek (laseruitsnijdingen, 3D-prints)? Heb je carte blanche gekregen? PYD: Carte blanche, ja, maar alles is wel met hem overlegd, het is een echte samenwerking geworden. Het doel is om volledig nieuwe stukken te laten zien, een dialoog te creëren met de oude collectie en, uiteindelijk, de relevantie te benadrukken van zijn parcours over bijna VB: Boeiend! Wat heb je geleerd over de mens achter de kunstenaar tijdens de voorbereiding van dit alles? PYD: Dat er onder de excentriekeling een harde werker schuilt die altijd bereid is om zichzelf in vraag te stellen. Bovenal is hij een zeer scherp waarnemer van zijn (en onze) tijd... VB: Het geheim van elk succes... Delvoye heeft in China gewerkt Vandaag is hij in Kashan in het centrum van Iran waar hij een enorm oud Kadjarenhuis herstelt. Hij heeft tentoongesteld in Rusland. Hij verkent dus even graag zijn eigen cultuur als die van anderen. Zijn werken ondervragen, verstoren, zetten aan tot debat. Waarom? PYD: Volgens mij is hij geen provocateur. Wat de mensen volgens mij stoort, is het feit dat, in een tijd waar er meer en meer geproduceerd moet worden om de economie draaiende te houden, hij bijna industriële productiemethodes opzet... om zijn kunst te produceren. VB: Is hij dan eerder een briljante uitvinder? Hij snijdt staal uit als kant, drijft reliëfversieringen in het rubber van banden om er goudleer van te maken, hij tatoeëert de gevoelige huid van varkens, beeldhouwt marmeren bustes zoals een Italiaanse grootmeester, maakt röntgenfoto’s als een arts. Hoe zou je zijn stijl omschrijven? Ornamentaal? PYD: Hij is sterk in het zich meester maken van de nieuwste technologische ontwikkelingen en die om te buigen voor artistieke doeleinden, waarbij hij zich omringt met de beste specialisten. Het zijn keer op keer heel ingewikkelde projecten. Ik noem het dus eerder experimenteel. Maar aangezien hij van het schone en het oude houdt, wordt het altijd mooi... zijn werk verwijst vaak naar het oude. Hij kijkt voortdurend naar de toekomst met de voeten in het verleden. JAN FABRE, DE PROVOCATEUR (1958, ANTWERPEN) Verder naar Napels, waar Jan Fabre de hele zomer vier prachtige plaatsen inpalmt. De multidisciplinaire kunstenaar - teke- maar ook theatermaker en regisseur, is een vaste bezoeker van Italië. Het is Giacinto di Pietrantonio, een gevestigde waarde uit de kunstwereld, die hem bekend heeft gemaakt in de mediterrane laars met parallel lopende tentoonstellingen aan de Biënnale van Venetië. De gelegenheid om een stevige wandeling te maken door een van Italiës meest fascinerende steden die even multicultureel als turbulent is en vaak moeilijk te vatten valt: - In het Museo e Real Bosco di Capodimonte ontdek je tegenover de doeken van de meesters sculpturen in rood koraal, een bijzonder waardevol materiaal. Waarom koraal waarvan de winning zo moeilijk is en aan een strenge regelgeving onderworpen? Juist daarom: ‘De werken in koraal’, vertelt Jan, ‘tonen evenzeer de gruwel van de schoonheid als de schoonheid van de gruwel.’ Sylvain Bellenger, de museumdirecteur vestigt onze aandacht op het risico om dit soort expo te houden in een van ‘s werelds rijkste en oudste musea ter wereld: ‘Een museum dat een hedendaagse visie had toen het zijn deuren opende. Eigenlijk, verklaart hij zich nader, ‘is Jan Fabre een oude meester. Hij geeft het museum opnieuw een hedendaagse dimensie. In het verleden heeft een directeur er werken van Bruce Nauman en Georg Baselitz tentoongesteld. Dat bewijst dat Capodimonte een levend en open instituut is dat graag de dialoog aangaat tussen het oude en het nieuwe. Na die anderen, toont Jan Fabre ons een ander gezicht van het museum. Het is een waarachtig mirakel dat dit hier verwezenlijkt is’, besluit hij! Tot 15 september 2019 museocapodimonte.beniculturali.it - In Studio Trisorio loopt ‘Omaggio a Hieronymus Bosch in Congo’. Via Jheronimus ‘Jeroen’ Bosch verwijst hij naar het Belgische koloniale verleden met zijn grote schilderijen van groene kevers (zijn vader was tuinier) die netjes in dit even wit als intimistische ‘juwelendoosje’ zijn uitgestald. Tot 30 september 2019 studiotrisorio.com 62 Elke ongeoorloofde kopie is strikt verboden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de Produpress NV.

VB: Een duidelijk antwoord! Weet je ook hoe hij tewerkgaat? Eerst alleen met een potlood en een vel papier, vervolgens met teams van ingenieurs, lokale ambachtslieden...? VB: En dan de laatste vraag. Het is... een open vraag. Het woord is aan jou! PYD: Wie gaat er voor de Cloaca zorgen?? PYD: Zijn atelier zit boordevol schaalmodellen, aanzetten van ideeën, enz. Hij zoekt dan een manier om dat alles vorm te geven met wat het meest actueel voorhanden is. Lasersnijden weer te geven, maar je moet er maar opkomen. Voorts gaat hij ook op zoek naar de beste plaats om het stuk te produceren: een Maserati naar Indonesië sturen om hem door Iraanse kunstenaars te laten versieren? Dat kan, als dat de beste formule is! Hij imiteert, draait de logica van de economische mondialisering om. VB: Hij is niet alleen origineel maar ook sterk. Voor Wim zijn musea moderne tempels en ‘The Shit is Art’ - dat is de insteek van de ‘Cloaca’ - wat denk je daarvan, mijnheer de curator? PYD: Het is beter dan ‘Art is shit’, niet? VB: Ja, ja, ja. We laten Wim misschien even met rust en worden opnieuw even ‘serieus’. Hoe bekijkt iemand die hem nog niet kent de tentoonstelling het best? Twee of drie slimme tips voor onze lezers? PYD: Lees de bezoekersgids, als de curator hem op tijd af krijgt tenminste. Kom met een open geest: elk werk is een fragment van een verhaal; sommig werk gaat in dialoog met oude werken, er is humor, er zijn verrassingen. Neem vooral de tijd om te kijken - dat kan tegenwoordig zo moeilijk. VB: Ik. Dankjewel, Pierre-Yves, om zo kort dag Wim te willen vervangen... Een kunstenaar die overloopt van het talent (en humor) die ons zeker nog gaat verrassen Dit virtuele gesprek was een waar genoegen. PYD: Ik hoop dat ik beter was dan een vervanger... Bedankt en tot snel. VB: Natuurlijk!! Dat heb je hier zojuist bewezen... Briljant! PYD: Champagne. N.B.: Wist je dat Wim, die zich graag bestempeld als de ‘moderne Viollet-le-Duc’, gaat deelnemen aan de internationale architectuurwedstrijd voor de heropbouw van de Notre-Dame van Parijs? En het is een feit dat hij, via het gebruik van de huidige industriële technieken zoals 3D-printen en lasersnijden, een nieuwe hedendaagse architectuurstijl heeft ontwikkeld. Als we refereren naar zijn grootschalige betonmolens, vrachtwagens, kranen en torens, dan begrijp je al snel dat hij zich persoonlijk bij dit project betrokken voelt. Tot 21 juli 2019 - In de kapel Pio Monte della Misericordia, een van de kroonjuwelen van Napels, ensceneert hij zichzelf met een immens kruis balancerend in zijn handpalm, tegenover het indrukwekkende doek van Caravaggio.. Tot 30 september 2019 piomontedellamisericordia.it - Tot slot neemt de theatermaker onmiskenbaar de overhand in het Museo Madre. We krijgen er een ware mise-en-scène. Als je van beneden aankomt, moet je omhoog kijken om ‘De man die de wolken meet’ te zien staan. Alleen, in het midden van de binnenkoer, nodigt hij uit om jezelf te overstijgen, naar boven te kijken, je vooroordelen opzij te schuiven, je limieten te verleggen. Beter nog, een lofdicht aan de creativiteit, aan de verdraagzaamheid. De kunstenaar meet het onmeetbare. Tot 30 september 2019 madrenapoli.it Elke ongeoorloofde kopie is strikt verboden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de Produpress NV. 63