Miles #39 - ZO MAAK JE EEN COMEBACK

STORY DUEL AAN DE TOP:

STORY DUEL AAN DE TOP: LEWIS / POWELL Een inkijkje in een van de mooiste rivaliteiten uit de geschiedenis van de sport. Miles haalt herinneringen op aan het duel verspringen tussen Carl Lewis en Mike Powell tijdens de wereldkampioenschappen atletiek in Tokyo. Het mondde uit in een legendarisch record. Boris Rodesch, Illustration: A. Kool Bijna dertig jaar geleden, op 30 augustus 1991, wordt het nationaal Olympisch stadion Kasumigaoka in Tokyo het toneel van een unieke avond in de geschiedenis van de sport. Een paar weken voor aanvang van de Olympische Spelen, die worden gehouden in de hoofdstad van het land van de rijzende zon, kijken we terug op deze wedstrijd verspringen tijdens de wereldkampioenschappen at- etie, rn e ne er uitehten r r eis, nbetwist meester van zijn favoriete atletiekonderdeel en tot op dat moment al tien jaar onoverwonnen, en Mike Powell, specialist verspringen, maar de eeuwige tweede, die had leren leven met de nederlaag. Aan de vooravond van deze derde wereldkampioenschappen atletiek is de enige overeenkomst tussen beide sporters het feit dat ze Amerikaan zijn, zo groot is de dominantie van Carl Lewis. Het heeft geen zin om King Carl, die al tweemaal wereldkampioen en tweemaal Olympisch kampioen verspringen is geweest, te vergelijken met Mike Powell, een min of meer onopvallende atleet, die met zilver is bekroond op de Spelen van Seoel in 1988 en al vijftien keer op rij is verslagen door zijn ‘demon’. Bye-bye Beamon Deze wereldkampioenschappen van 1991 worden vooraf al toegeschreven aan Carl Lewis. Vijf dagen voor de wedstrijd verspringen sleept hij al goud in de wacht op de 100 meter en hij zet daarbij een nieuw wereldrecord neer van 9 seconden 86. Daarna wordt verwacht dat de strijd zal losbarsten tussen Carl Lewis en Bob Beamon, die al 23 jaar wereldrecordhouder is en dat graag wil blijven. Mike Powell? Met hem houdt niemand rekening. Nog erger, Mike die altijd in het stof bijt, zal wel wéér tweede worden. Niemand houdt rekening met deze rnie ne met een nrshini senri, r hi erekampioen zal worden en recordhouder op het onderdeel, dankzij een sprong van 8 meter 95! Jammer genoeg voor Carl Lewis, voor wie het wereldrecord het belangrijkste doel is geworden, is het Mike Powell, die het oude atletiekrecord van de kaart veegt, namelijk het record van 8 meter 90 van Bob Beamon tijdens de Olympische Spelen van Mexico in 1968. Teleurstelling en een enorme frustratie voor de eerste, verbazing en intense vreugde voor de tweede. Uiteindelijk vallen deze kampioenschappen Mike Powell toe. De verspringer schrijft hier geschiedenis en zijn record, dat nog steeds stand houdt, doet vermoeden dat hij op die avond het uiterste heeft gepresteerd dat voor een mens mogelijk is. In de aanloop naar de grote avond Van 1981 tot 1991 zet Carl Lewis een van de meest opmerkelijke prestaties in de atletiek neer met een serie van vijfenzestig opeenvolgende overwinningen op het onderdeel verspringen. Voeg daar nog zijn geslaagde hoogstandje op de Olympische Spelen van Los Angeles in te i seet er ier uen meies in e ht e meter, meter, 100 meter en het verspringen - en evenaart daarmee het record van zijn idool, Jesse Owens. 30 Elke ongeoorloofde kopie is strikt verboden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de Produpress NV

King Carl belichaamt op zijn eentje de atletieksport! Mike Powell is echter ook een sterk springer, maar minder snel dan Carl Lewis. Hij kiest voor een betere ontspanning zodat hij langer in de lucht kan blijven. Hij is geen sprint-springer, maar meer een technicus die perfect de techniek van het verspringen beheerst. Nadat zijn afwezigheid op de wereldkampioenschappen van Helsinki (1983), Rome (1987) en de Olympische Spelen van Los Angeles , ieert hi ih r e een n eu in ne tee hfrseers komen eindelijk weer eens tegenover elkaar te staan in een van de twee belangrijkste competities. Naar verwacht overheerst Carl Lewis met een sprong van 8 meter 72, dus 23 centimeter verder dan zijn opvolger, die zich tevreden moet stellen met de zilveren medaille. Carl Lewis wordt in één klap de eerste mannelijke verspringer die zijn Olympische titel weet te behouden. Mike Powell, op zijn beurt, moet wachten tot de volgende wereldkampioenschappen van Tokyo waar hij hoopt revanche te kunnen nemen. Intussen komen ze elkaar nog een keer tegen op de kampioenschappen van de Verenigde Staten. De gedoodverfde winnaar wint weer, hij weet zijn onoverwinnelijkheid met slechts één centimeter in stand te houden. Nooit was de afstand tussen beide atleten zo klein. En dat geeft Mike Powell nieuwe moed om zich van zijn kwelgeest te verlossen: 'Op een dag zal ik je krijgen.' En hij voegt eraan toe, dat hij wereldkampioen zal worden in Tokyo door het record van Bob Beamon te verslaan. Twee maanden voor deze fameuze wereldkampioenschappen is de aanval al ingezet. Sprong terug in de tijd Terug naar het verloop van de meest merkwaardige verspringwedstrijd in de geschiedenis. Die zomeravond hangt er een bijzondere sfeer in het Olympisch stadion. Het publiek gaat helemaal los. Om het even te kaderen: er is een tyfoon op komst in Tokyo en de Japanners roepen magische winden aan. Alle elementen lijken aanwezig te zijn voor Carl Lewis om eindelijk het record van Bob Beamon te breken. Let the show begin! Tijdens de eerste drie pogingen lijkt Mike Powell, die net voor Carl Lewis aan de beurt is, nerveus te zijn. Zijn beste sprong is 8 meter 54. Carl Lewis echter is in topvorm. Hij begint de wedstrijd met een overdonderende sprong van 8 meter 68, een ongeldige van bijna 9 meter en een sprong van 8 meter 83. Halverwege het parcours, staat hij comfortabel aan het hoofd van het klassement. Het record van Bob Beamon staat meer dan ooit onder druk. Dan komt de vierde poging. Het publiek juicht Mike Powell toe en deze stijgt op. De sprong, net als zijn schreeuw, is enorm. Bijna 9 meter, maar ongeldig. Dit is het juiste moment voor King Carl om 8 meter 91 te springen, een centimeter verder dan het record van Bob Beamon. De sprong die weliswaar een opzienbarende prestatie is, telt alleen mee voor de wedstrijd, maar niet voor het record, vanwege een gunstige wind van 2,9 m/s (de toegestane limiet is 2 ms n is ie e n e eurt i rteert ee eer n een erfete nloop om zich heel hoog de lucht in te gooien als bij een basketbaldunk. Aan het einde van de sprong begrijpen de toeschouwers dat ze hier getuige zijn van een historisch moment. Een siddering gaat door het publiek, het wachten is ondraaglijk, Mike Powell kan niet op zijn plaats blijven staan, terwijl een bezorgde Carl Lewis verdergaat met zijn opwarming. esutt meter met een in n , ms et is nu fiee, ie e is e nieue wereldrecordhouder. Hij staat bovenaan in het klassement, maar zijn tegenstander mag nog twee pogingen doen. Hij is in trance, de armen gericht naar de hemel, hij rent alle kanten op, daarna wordt hij weer kalm, zich ervan bewust dat zijn grote rivaal hem nog steeds een streek kan leveren. Terwijl Mike Powell zijn laatste poging verpest, wordt Carl Lewis voor de eerste keer in zijn carrière gedwongen een prestatie neer te zetten om te winnen. Daar komt niets van in, hij springt achtereenvolgens 8 meter 87 (nieuw persoonlijk record) en 8 meter 84. Deze laatste die zojuist de beste wedstrijd van zijn leven heeft afgelegd en vooral de langst opeenvolgende serie in de geschiedenis, lijdt zijn eerste nederlaag in tien jaar. Mike Powell, die door sommigen ‘eendagsspringer’ wordt genoemd voert de hold-up perfect uit! Carl Lewis hangt zijn spikes aan de wilgen op het moment dat hij dubbel wereldkampioen en vierdubbel Olympisch kampioen is op het onderdeel verspringen. Ook Mike Powell zet twee wereldtitels op zijn naam en hij sleept een tweede zilveren medaille in de wacht op de Spelen van Barcelona in 1992, tijdens een wedstrijd waarin de boventoon wordt gevoerd door… Carl Lewis. Elke ongeoorloofde kopie is strikt verboden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de Produpress NV 31